Maandag 26 september
Ik heb vandaag mijn taak even overgedragen aan Karin, teambegeleider van Polen, omdat ik een privé-afspraak heb. Karin is bij het ontbijt en neemt het team mee naar de training. Tegen half drie ben ik weer bij het hotel en ik heb een late lunch samen met mijn man en dochter. Nadat ik ze weer uitgezwaaid heb, ga ik in mijn kamer weer mijn wedstrijd-shirt aandoen, en het jack van Puerto Rico dat ik gekregen heb.
Weer beneden komt het team beneden van de voorbespreking en het bleek dat ze me gemist hadden. Zo lief! Ik heb een zak schone handdoeken bij me voor tijdens de wedstrijd en een zak met was van de training om te laten wassen.
We gaan de bus in naar het Gelredome voor de wedstrijd tegen Italië. Lekker muziekje er weer bij en ik app de verwachte aankomsttijd.
Na het omkleden krijg ik de sleutel van de kleedkamer en gaan we naar het veld. De WK-arts komt naar me toe met de formulieren voor het bloedprikken en bespreekt waar ik dat kan laten doen. Ik stop de formulieren in mijn rugzak, die deze week aan mijn lijf vast zit.
Samen met de sport-psycholoog Maria gaan we kijken welke merchandise er te koop is. Ik neem ook de was even mee naar de wasruimte. Maria weet al wat ze wil en ze gaat de anderen vertellen wat er zoal te koop is.Hugo wil speldjes en ene vlaggetje wisselen met Italië, maar hij kan hun teammanager niet vinden. Dus ik ga op zoek voor hem en breng ze bij elkaar. Dit blijkt een mooie traditie te zijn.
De wedstrijd is zoooo spannend. Ze spelen echt veel beter deze wedstrijd en verdienden echt minstens een set. Maar helaas viel in elke set net de winst naar Italië waardoor we weer met 3-0 hebben verloren.
Ik ontmoet nog even wat bekenden op de tribune terwijl het team aan het rekken is. Een paar meisjes hebben twee ballen meegegeven om te signeren in de kleedkamer. Ik zeg dat ze moeten proberen naar de andere kant van het Gelredome te gaan om ze op te pikken en het is gelukt! Veel plezier ermee!
We gaan terug naar het hotel met een dubbel gevoel. Goed gespeeld en kansen gehad, maar toch verloren. Meteen maar eten en dan gaan de speelsters naar bed.
Ik geef nog wat wijzigingen in het schema door bij het hotel en ga nog even naar de bar met de twee andere begeleiders. We zitten aan een tafeltje bij de Bulgaarse staf die morgen naar Polen gaan.
Dinsdag 27 september
Heerlijk uitgeslapen. We gaan pas 9.30 uur ontbijten. Aansluitend weer anderhalf uur trainen en anderhalf uur fitness. Tijdens de training vraagt Hugo of ik samen met hem en de speelster bloed wil gaan prikken terwijl de rest gaat fitnessen.
Dus we wandelen met ons drieën terug naar het hotel en gaan 5 minuten later met mijn auto naar de Poli. Eerst een patiëntkaart aan laten maken (dat was lastig blijkbaar voor iemand die niet in Nederland is verzekerd), waarmee we naar de prikpost kunnen. Daar moeten ze nog meer informatie hebben en er worden verschillende collega’s bij gevraagd omdat de verwijzing natuurlijk bijzonder is. Uiteindelijk na ongeveer een uur was het bloed afgenomen.
De lader van de smartwatch van de speelster bleek verdwenen in het hotel, dus vroeg ze of ik ergens heen kon waar ze dat mogelijk hadden. Dus eerst naar Kronenburg, toen naar BCC maar helaas. Daarna naar MediaMarkt waar ze een nieuwe smartwatch (nieuwe model) heeft gekocht. Ondertussen het hotel gebeld, dat we met drie personen nog graag rond 15.00 uur willen lunchen.
Na de lunch ga ik op mijn kamer werken aan dit verslag. Meteen verschijnt een appje van een speelster of ik haar kan helpen. Ze heeft iets nodig van de drogist. Dus ik stap weer in mij auto en rijd naar Oosterbeek naar de drogist. Weer een blije speelster.
Tot het diner om 20.00 uur werk ik aan dit verslag en realiseer me dat ik teveel tekst heb (ik zou een paar regels per dag schrijven), maar ook dat er nog zoveel niet opgeschreven is. Tussendoor nog even de was meegegeven met het geplande transport van de analist en gevraagd of de schone was mee terug gebracht kan worden. Ik ontvang nog een appje van Hugo met het schema van morgen. Geen aanpassingen, dus daar hoef ik niets mee.
Bij aanvang van het diner blijkt dat de meeste speelsters naar de stad zijn gegaan om daar uit te eten. Dus ik verontschuldig me bij de kok dat het een kleine groep is. Na het diner kijk ik of Eef al terug is van de wedstrijd van België tegen Italië om nog even na te praten over de dag. Zij heeft de schone was met de wedstrijdkleding voor morgen meegebracht. We kletsen in het restaurant met de assistent-coach van België over van alles wat hij heeft meegemaakt.
Woensdag 28 september
Al om 6.45 uur loopt mijn wekker af, want om 7.30 uur is het ontbijten. Om 8.00 uur staat iedereen klaar voor een uur training op Papendal. Na de training komt een speelster met een dierbaar kapot kettinkje naar me toe en vraagt of ik iets kan betekenen. Ik bel de juwelier in Huissen (Puur Ambacht) of zij dit vanmiddag kunnen maken. En dat moet lukken geven ze aan. Een andere speelster wil nog zo’n fijn sportbroekje wat ze bij Huisman Sport had gekocht. Dus dat wordt een ritje Huissen vanmiddag.
De speelsters verzamelen hun trainingskleding in een vuilniszak, die ik straks meeneem om bij het Gelredome af te geven om te wassen.
Terug in het hotel even een kopje thee en op mijn kamer staat de gewassen wedstrijdkleding nog die door Natalia, de aanvoerdster van het team, opgehaald wordt tegen 12.00 uur. Er wordt me gevraagd of de normale snack voor de wedstrijd vervangen kan worden door een uitgebreidere maaltijd omdat het anders te lang duurt tot de wedstrijd om 20.00 uur. Ik overleg met iemand van het hotel en vervolgens met de Nevobo over extra kosten. Maar de kosten komen voor rekening van het team. Dus weer overleg met Hugo en het is geregeld. Nog even met de chef afstemmen wat precies de wensen zijn en het komt voor elkaar zegt hij.
Ik krijg een telefoontje dat als ik de was kom afgeven of ik ook even de vergeten spullen van Bulgarije en Polen wil afgeven. Dus ik loop langs de receptie en neem een jas en twee paar schoenen mee. Na de lunch om 12 uur rijd ik via het Gelredome naar Huissen. Ik breng het kettinkje weg en loop terwijl ze het repareren even naar Huisman Sport. Iedereen die ik tegen kom vertel ik dat ze vanavond naar de wedstrijd moeten kijken tussen Nederland en Puerto Rico.
Ik laat het thuisfront weten dat ik in Huissen ben en even langs kom. Of ik meteen maar even bij de Kaasshop langs wil gaan, want de kaas is op en dan breng ik ook maar meteen wat andere lekkere dingen mee. Naast teambegeleider ben ik toch ook nog steeds moeder.
Thuis geknuffeld met man, dochter en onze hond en even gezellig bijgekletst. Na nog meer knuffels word ik uitgebreid uitgezwaaid. Ze missen me, aaahhhw.
Onderweg komen er diverse appjes binnen. De uitslag van het bloedonderzoek is binnen, dus ik moet de gegevens doorgeven zodat het rechtstreeks gedeeld kan worden. Er blijkt wat onduidelijkheid omdat wij andere waardes hanteren. Dus worden er nog tabellen geappt en dan is alles duidelijk.
Om 17.00 uur eten we en maak ik de speelster blij met de gerepareerde ketting. Om 17.30 uur gaat het team nog naar de videoruimte om de wedstrijd voor te bespreken. Stipt om 18.00 uur rijden we met de bus richting Gelredome voor de wedstrijd tegen
Nederland op het Main-court. Ze weten dat het een moeilijke wedstrijd zal worden. Ik begeleid de speelsters naar hun toegewezen kleedkamer en wacht samen met de staf in de wachtruimte bij de kleedkamers. Een uur van tevoren moeten we op het veld zijn. Het stadion is al indrukwekkend vol met oranje-fans, maar gedurende de warming-up loopt het nagenoeg helemaal vol. De livemuziek maakt dat een hele mooie sfeer ontstaat.
De eerste set verloopt super spannend en wint Puerto Rico. Dus dat is alvast een mooie opsteker. De tweede is ook spannend, maar verliezen ze. Vervolgens worden ze in de laatste twee sets weggespeeld. Jammer! Ik ben ondertussen fan van Puerto Rico, tja want deze meiden en de staf ken ik ondertussen en zijn zooo lief.
We komen zoals gepland rond 23.00 uur aan in het hotel en er worden taco’s geserveerd. Er wordt heel goed van gegeten. Dan lekker slapen. Morgen mag iedereen later ontbijten, want de geplande training wordt overgeslagen.
Donderdag 29 september
Ik word vanzelf wakker rond 8 uur en dommel nog wat na. Dan besluit ik (eigenlijk de spiegel) dat het goed voor me is dat ik van de fitnessruimte gebruik ga maken. In de fitnessruimte heb ik keuze uit loopband, crosstrainer en hometrainer (in kleine kring noemen we dat een “droogfiets” (eigenlijk “dreugfiets”)). Ik kies voor de crosstrainer en maak een half uur vol. Trots op mezelf gun ik mij een glaasje verse jus d’orange en stel het ontbijten even uit want de lunch staat al om 12 uur gepland.
Dan vragen speelsters of de lunch naar 14.00 uur kan. Daarnaast willen ze graag in plaats van een snackje om 17.30 uur een warme maaltijd. Omdat we vanavond pas om 21.00 uur de wedstrijd tegen Kameroen gaan spelen. De Nevobo geeft aan begrip voor te hebben in verband met de late wedstrijd en regelt dat ze pasta krijgen. Ik overleg met de receptie over het tijdstip van de lunch en het blijkt erg lastig vooral omdat het zo kort van tevoren is gevraagd. We spreken 13.30 uur af. Ik check bij de keuken of ze ook rekening houden met de afwijkende maaltijdwensen (vegan, vegetarisch en gluten). En dat gaan ze doen.
Ik ga lekker douchen kijk nog even naar mijn werkmail. Ik reageer even op een belangrijke mail over wat gedoe. De rest wacht tot volgende week.
Ik krijg op mijn privémail een mail binnen van de salesmanager van het hotel die niet blij is met de gang van zaken van vanmorgen en eerder. Er wordt teveel lastminute gewijzigd en rechtstreeks met de kok wensen bespreken is niet de bedoeling. Dus ik ga naar de receptie en ga met haar in gesprek. Natuurlijk heb ik begrip voor haar en haar collega’s, maar ik stel de vragen namens het team. En “nee” is ook een antwoord wat mij betreft. We hebben afgesproken dat ik doorgeef dat wijzigingen eerder doorgegeven worden en dat dat alleen via haar of de receptie doorgegeven wordt. Tijdens de lunch bespreek ik met de teammanager alvast het schema voor morgen, want ik verwacht daar aanpassingen in. Hij zal het bespreken met de staf.
Het duurt me wat te lang voordat ik een reactie krijg, dus stuur ik hem maar een voorstel op basis van mijn ervaring van de afgelopen tijd. En dat is akkoord. Dus ik geef deze wijzigingen voor morgen netjes op tijd door aan de receptie.
Het zonnetje schijnt vandaag heerlijk op mijn balkonnetje, dus ik ga even op een stoeltje van de zon genieten. Ondertussen wat appen, heerlijk! Een oud-collega belt me en we kletsen gezellig bij. Hij blijkt een kaart te hebben voor de halve finale, in Apeldoorn.
De teammanager heeft geen kaarten voor de wedstrijden ontvangen voor zijn gasten en heeft er twee nodig. Dus ook hier ga ik weer mee aan de slag. Met wat heen en weer appen en bellen is het gelukt.
Ik pak mijn spullen bij elkaar en ga naar de pasta-maaltijd. Heerlijk klaargemaakt!
Ondertussen zie ik in de app-groep dat er voor het team van Kameroen geen bus gearriveerd is om hen naar het Gelredome te brengen. Dus die teambegeleider heeft de uitdaging om dat te regelen.
Mijn bus staat mooi op tijd klaar en we rijden 19.00 uur naar het Gelredome. Ik meld dat we 19.20 uur aankomen. Ik stap weer als eerste uit voor de cameraploeg en voel me een VIP.
De speelsters weer naar de kleedkamer begeleid en daarna een uur voor de wedstrijd samen naar het veld. Dit was een vreemde, beetje lachwekkende ervaring. Want het stadion was (nog) helemaal leeg. Zo’n contrast met het volle, oranje, lawaai-stadion van gisteren!
Er kwamen toch nog behoorlijk wat toeschouwers kijken. Ondertussen is ook Kameroen in groepjes gearriveerd.
Deze wedstrijd moet Puerto Rico winnen anders kunnen ze sowieso niet door naar de volgende ronde.
Mijn man en schoonzus zijn er ook en kunnen gezellig bij mij in de buurt zitten. We supporten het team. Na twee spannende gewonnen sets wordt de derde set iets makkelijker. Iedereen is superblij en ook ik krijg high-fives en knuffels. Een van de speelsters tilt me hoog op. Wat blij zijn we. Er worden interviews gegeven op het veld, dus we zijn wat langer op het veld dan normaal. Nog voordat we buiten zijn gaan de meeste lampen al uit.
Ik klets in de wachtruimte met de vrijwilligers die daar staan tot de speelsters klaar zijn en we gaan naar de bus. Ik bel het hotel dat we 23.15 terug zijn in plaats van de geplande 23.30 uur zodat het eten klaar staat. De speelsters vallen aan op het eten en er gaan weer volle borden naar de tafels.
Op mijn kamer app ik nog even met het thuisfront. Ondertussen is het na middernacht en ben ik jarig en krijg ik digitaal felicitaties en mijn cadeau (een mooie grote fotocollage, die al in de kamer hing toen ik thuis was, pffff helemaal niet gezien).
Vrijdag 30 september
Voor het ontbijt beantwoord ik de felicitatie-appjes en bel gezellig met mijn dochter.
We ontbijten rustig vanaf 9.00 uur en ik ga een wandeling maken met Eef (de teambegeleider van België). Het is heerlijk weer en we kletsen gezellig.
Terug bij het hotel check ik bij Hugo het schema voor morgen en er worden wat aanpassingen gedaan die ik weer afstem met het hotel. Tevens vraagt Hugo of we na de wedstrijd van morgen uit kunnen gaan eten als we winnen. Ik stel het wokrestaurant in Arnhem-Zuid voor.
Dat lijkt een goed idee. Dus ik bel met het restaurant of we (morgen/zaterdagavond!) om 20.00 uur met 26 personen kunnen komen eten én alleen als we winnen. Dat blijkt te kunnen.
Dan informeer ik het hotel dat als we winnen, dat we niet komen eten morgen. Ook dat is akkoord, maar vragen of ik het zo snel mogelijk wil laten weten. Alleen de bus nog regelen.
Hiervoor stuur ik een app naar de transport-app. Maar dat moet ik in een andere app-groep vragen. Dat blijkt nog niet zo eenvoudig, want de chauffeur moet zondag ook ritten rijden en dat moet qua rijtijden passen. Ik mag dat met de chauffeur afstemmen, maar hij moet ervoor zorgen dat er geen problemen ontstaan voor hem en het team. Ook dat lukt! Dus alles is geregeld met het voorbehoud dat we winnen morgen!
Verder een rustige ochtend en om 12.00 uur is de lunch klaar. Alleen de fysio van het team is er en heeft een bord eten. Het duurt lang voordat de volgende komen, dus ik besluit ook maar een bordje eten te pakken. Terug bij het tafeltje is de fysio weg en haar bordje met eten staat er nog. “Vreemd” denk ik, maar ik ga rustig eten. Even later komt het hele team zingend aangelopen om mij te feliciteren. Eerst in het Engels en dan in het Spaans. Ik word verlegen en licht geëmotioneerd. Wat lief!! En dan krijg ik van iedereen een knuffel en een ingelijste foto van het team met mij erbij die gemaakt is na de clinic, met alle handtekeningen van het team. Ik ben er heeeel blij mee. Wat een mooi aandenken is dit!
Na de lunch gaan we weer trainen op Papendal. Eerst anderhalf uur fitness en dan anderhalf uur in de sporthal. Ik heb afgesproken dat ik tijdens deze training eerder weg ga en dat zij de boel netjes achterlaten. Afgesproken dat ze de was in kleedkamer 2 laten staan en het pasje bij de receptie inleveren.
Op mijn werk (Stichting Innoforte in Velp) heeft de dagbesteding De Serre de opening van hun expositie georganiseerd. Aangezien ik hun teamleider ben, stellen ze het erg op prijs als ik erbij ben. Het is een serie zwart-wit schilderijen van beroemde mensen gemaakt door dementerende bezoekers aan de dagbesteding. Bij de schilderijen hangt uitgebreide informatie over de persoon op het schilderij en er is (of komt) een knop onder het schilderij met de muziek of tekst van die beroemdheid. Samen met één van de bezoekers mag ik de officiële opening doen door een zwart doek van het eerste schilderij te halen. Dan gaat de deur open naar de totale serie. Alle bezoekers zijn zwaar onder de indruk, het is echt prachtig.
Na nog wat praten en wat hapjes (ook door de bezoekers gemaakt) ga ik weer naar mijn team. Ik rijd via huis om even een tasje slagroomtruffels op te halen om te trakteren (mijn man heeft die vandaag even gekocht).
Tijdens het diner krijg ik het pasje van Papendal en de opmerking dat de was in kleedkamer 1 is gezet (het pasje had bij de receptie afgegeven moeten worden en de was zou in kleedkamer 2 opgehaald worden, pfff).
Om 20.30 uur komt mijn zus even een kopje thee drinken. Dan blijkt een van mijn broers er ook bij te zijn. Ik krijg een heerlijke douchefoam en we kletsen gezellig in het restaurant en eten de laatste truffels uit het doosje. Als zij naar huis gaan check ik nog even de stand Nederland-België. Ik volg de stand van de wedstrijd en zie aan het verloop dat het spannend is en uiteindelijk België gewonnen heeft. Het gaat nog even duren voordat Eef met haar team België terug zijn in het hotel, dus ik app Eef dat ik ga slapen omdat morgen de wekker weer vroeg afgaat. Ik app ook nog even met mijn man. Hij stuurt een foto van een bekeuring op 23 september. Toen heb ik even in de auto gezeten op de parkeerplaats bij de Jansbuitensingel om te wachten tot de twee speelster een seintje geven. Ik ben de auto niet uit geweest en heb ook niemand gezien! Hoe kan dat nou? Balen!!
Zaterdag 1 oktober
Ik ben om 6.30 uur wakker en sta vlug op omdat ik nog 7.00 uur ontbijten in mijn hoofd heb. Maar even later valt het kwartje en dan kan ik rustig aan doen omdat het ontbijt pas 7.30 uur is. Tijdens het ontbijt zegt Hugo dat hij een belangrijke vraag voor me heeft. Hij vraagt me serieus of ik mee wil naar Rotterdam als ze doorgaan. Maar ze krijgen daar een nieuwe teambegeleider en ik moet ook weer (betaald) werken “helaas”. Ook ik vind het jammer, want eigenlijk wil ik geen afscheid nemen.
Aansluitend gaan we een uur trainen op Papendal. Ik heb het pasje al, dus kan gewoon doorlopen.
Terwijl de speelsters omkleden en hun handen/vingers tapen, praat ik met de staf over het vervolg (deze wedstrijd moeten ze winnen om naar de volgende ronde te gaan) en het transport naar Rotterdam. Ik gooi “if en when” door elkaar en krijg met een lach een opmerking dat het “WHEN moet zijn.
De was van de training van gisteren staat in kleedkamer 1 en ik zet er een nieuwe zak bij voor de trainingskleding van vandaag. Ik regel dat iemand de was meeneemt vanaf het hotel naar het Gelredome. Na de training, waarbij weer zo’n 40 ballen door de zaal vliegen, en ik help met ballen rapen, wandelen we terug naar het hotel. De was wordt meteen in de auto van Henk van de Nevobo (Nederlandse Volleybal Bond) gezet en gaat richting Gelredome. Henk gaat kijken of iemand de schone wedstrijdkleding naar het hotel kan brengen. In het hotel komt een speelster naar beneden rennen met nog een hoopje trainingskleding. De was is net weg. Ik besluit het aan te pakken en zelf naar het Gelredome te rijden en ook meteen de schone wedstrijdkleding mee terug te nemen naar het hotel.
Ik lever de schone was af bij Natalia, de aanvoerdster van het team. En ik heb ondertussen appjes van Hugo om wat te regelen. Op mijn kamer app en bel ik wat heen en weer en werk ik verder aan dit dagboekje tot de lunch om 13.00 uur.
Het hotel had een nieuw dekentje en een lader voor de smartwatch besteld omdat zij deze kwijt geraakt waren. De twee speelsters waren hier super blij mee. Om 13.30 uur gaat het team naar de videoruimte om de wedstrijd van vanmiddag tegen Kenia voor te bespreken. Ik check of de handdoeken voor de wedstrijd klaar liggen en de bus om 13.45 uur klaar staat en om 14.00 uur vertrekken we voor deze belangrijke wedstrijd naar het Gelredome. Ik app arrival-app (de persafdeling) dat we onderweg zijn en hoe laat we aankomen. Onderweg zie ik in deze app-groep dat het team van Kenia in de file staat.
Om 15.00 uur gaan we naar het veld. Op het main-court spelen Argentinië en China tegen elkaar. De tribunes zien rood van de vlaggen. Het zit stampvol en het lawaai is nog heftiger dan bij de wedstrijden van Nederland. Wij gaan naar het andere veld waar de tribunes nog leeg zijn. Om bijna 15.15 uur arriveren de speelsters van Kenia.
De sportarts komt nog even langs over de betaling van de bloedtest. En we spreken af dat dat ook in Rotterdam nog kan. Hij zou zijn schoen opeten als ze verliezen. Ik haal nog even twee grote zakken met schone was op bij de wasruimte om mee terug te nemen naar het hotel.
Ik zit op de tribune bij Maria (de sport-psycholoog van het team) en we moedigen de speelsters aan en ik geniet van de reservespeelsters die het team luid schreeuwend en dansend aanmoedigen. De eerste set wordt soepel gewonnen. De tweede set maken ze het spannend en wordt het 1-1. Pfff, meer gespannen kijk ik naar de derde set. Gelukkig deze set weer gewonnen. De speelsters van Kenia hebben ontzettend veel kracht, maar zijn niet constant genoeg.
Tijdens de derde set durf ik het aan om iets voor 18.00 uur, als Puerto Rico met 20-12 voor staat, het hotel af te bellen voor het diner en het wok-restaurant dat we komen. We verliezen nog een paar punten, dus ik knijp ‘m even. Maar het komt goed, WE winnen met 3-1! En WE zijn door naar de volgende ronde.
Ik heb twee zakken pepernoten in mijn rugzak gedaan voor de terugweg. Dit fenomeen kennen ze natuurlijk niet. Deze in bekertjes gedaan en naar de bus gebracht. Ze hebben ervan genoten. In de bus deel ik nog meer pepernoten uit en ondertussen rijdt de chauffeur al naar het restaurant in plaats van het hotel, zonder dat ik het in de gaten heb. Dus de chauffeur mag nog even omkeren omdat er eerst gedoucht en omgekleed moet worden.
Om 19.15 uur zijn we terug bij het hotel en om 19.45 uur gaan we opgefrist en (niemand in sportkleding) naar het restaurant. Ook de president van de volleybal-federatie van Puerto Rico, zijn vrouw en nog wat landgenoten zijn erbij, dus we zijn met 29 personen.
Ze zijn enthousiast over de sushi en krijgen later pas in de gaten wat er allemaal mogelijk is (tepanyaki, wok, grill…). Ze zijn ook enthousiast over de drankjes, want vanavond mag er alcohol gedronken worden. Dus de wijntjes en biertjes komen gezellig op tafel en ze gaan de overwinning vieren. Dus luid “Puerto Rico, klap-klap-klapklapklap” een paar keer achter elkaar. Ergens ander hoor je “Holland” en paar keer. Ik zie ook wat geïrriteerde gezichten, maar ik laat het maar lekker gaan. Ze genieten enorm. Ik krijg al diverse knuffels omdat ze me gaan missen vanaf morgen. Om 22.00 uur gaat het restaurant sluiten en gaan we naar de bus.
De teammanager vraagt of de chauffeur wat mensen bij het centrum af kan zetten. Dus we stoppen aan het einde van de Jansbuitensingel en alleen Hugo en ik blijven zitten en gaan naar het hotel. Hij geeft door dat morgen iedereen vrij is om te komen ontbijten, dus dat meld ik nog even bij het hotel.
Ik app Eef nog even voor een laatste drankje in de bar. Dat worden er twee en kletsen na over alles. Vreemd dat het morgen ineens afgelopen is. Lekker slapen en morgen uitslapen. Dus ik zet de wekker voor de zekerheid om 10.00 uur.
Zondag 2 oktober
Om 8.30 uur word ik wakker en ga op mijn gemak lekker uitgebreid douchen. Bij het ontbijt ontmoet ik Eef, zij heeft vandaag de laatste wedstrijd met België en checkt vanmiddag wat later uit. Dus we nemen na het ontbijt ook voorlopig afscheid. Er komen nog vier teamleden ontbijten, de rest slaapt echt uit. Ze hebben het echt gezellig gehad en waren laat terug vannacht vertellen ze. Leuk voor ze!! Hebben ze verdiend.
De was van de wedstrijd van gisteren zou vandaag klaar zijn, dus ik app naar de was - appgroep, maar de was zit nog in de machine. Ik krijg een seintje als die klaar is. Die wedstrijdkleding moet natuurlijk wel mee naar Rotterdam.
Op mijn kamer pak ik mijn spullen in en maak het dagboek verder af. Ik breng alvast wat spullen naar mijn auto. Het einde van dit avontuur voor mij nadert!
Nog één keer lunchen. De kok heeft speciaal voor mij chocolademousse gemaakt omdat ik die op mijn verjaardag gemist had. Dus ik neem een extra groot portie.
Dan vraag ik via de was-app of ik de was van gisteren nu op kan komen halen, zodat het mee kan met de bus naar Rotterdam. Die is klaar, dus ik rijd snel naar het Gelredome, zet mijn auto voor de hoofdingang met de alarmlichten aan. Er lopen al flink van Oranje-supporters voor de wedstrijd tegen Italië vanmiddag.
Ik loop naar binnen naar de waskamer en help nog even met het opvouwen van de was en neem het mee. 13.30 uur ben ik terug in het hotel en iedereen is al bij de receptie met de koffers. Het knuffelen begint en ze zeggen dat ze me gaan missen.
We spreken af dat ik mijn best doe om naar Rotterdam te komen voor een wedstrijd. Natalia zegt dat we zeker contact houden! Super leuk. Aangezien iedereen klaar staat kan de bus eerder voorrijden en de koffers inladen. Karina gaat in Egypte spelen en zegt dat ze mijn nummer heeft en me gaat appen.
Van Natalia krijg ik een rugzak zoals het hele team heeft en van Brittany, de topscoorder van het team, krijg ik haar shirt met nummer 11 waar ze vorig jaar mee speelde. Pfff, ze maken het afscheid wel moeilijk.
Met veel knuffels, bedankjes en “We will miss you” stapt iedereen in de bus. Ook de chauffeur gaat me missen en geeft me een dikke knuffel. Ik roep nog één keer “is everybody here? En roep GOOD LUCK!! I LOVE YOU AND I WILL MISS YOU!!
Om 14.15 uur vertrekt de bus toeterend naar Rotterdam en sta ik alleen op de trap bij het hotel. Ik haal de laatste spullen van mijn kamer en check uit. De hele tijd heb ik een heel mooi kettinkje en armbandje gezien in de vitrine van het hotel. Ik kijk er nog een keer naar en vind het nog mooier als ik het eruit laat halen. Dus koop ik het setje voor mijn dochter.
Om half 3 rijd ik in de drukte naar huis, langs het Gelredome, waar de wedstrijd Nederland - Italië zo gaat beginnen. Om 15.00 uur komt mijn hond me al bij de auto welkom heten, dan mijn man en dochter. Ik laat met trots de rugzak, het shirt en de foto met handtekeningen zien en nestel me op de bank, de Formule 1 start bijna. Ondertussen volg ik ook de stand van de wedstrijd Nederland-Italië en app nog wat.
Mijn dochter is heel blij met de nieuwe aanwinst en het “gewone leven” begint weer. Het was een ervaring om nooit te vergeten!
Bedankt dat ik teambegeleider van Puerto Rico mocht zijn namens de gemeente Lingewaard!
Petra Leenders